La grieta, de Doris Lessing

Nuna costa de cantiles y foles marines, hai un matriarcáu de femes qu’enxamás nun vieren homes. Son les grietes. Tienen el so propiu llinguax y costumes pero viven nun mundiu ensin tiempu y la lluna o la mar ye quien les fecunda. Cuando una d’elles da a lluz un neñu considérenlu un monstruu poles sos formes desconocíes y lu dexen morrer nel cumal d’una roca…

Como la voz n’off d’una película, asina ye como un romanu tenta de describir los primeros díes de vida na tierra de magar unos pocos testimonios. Entrúgase cómo deprendieron a convivir los homes y les muyeres ya imaxina los sos primeros contautos, lluches, reproches, el deseyu de cincar y penetrar cuerpos nuevos, fasta aportar a esi primer xestu de tenrura que mos definió pa siempres como seres humanos.

Con una sele ironía, la Nobel Doris Lessing, cunta cualu foi l’orixe d’esa gran aventura del alcuentru final ente homes y muyeres al traviés d’un aniciu míticu. Ye una orixinal y áxil llectura qu’atrái dafechu al llector.