El Centru de Cultura Vieyu Institutu acueye ente l'8 de marzu y el 7 d'abril una esposición dedicacada al fotógrafu xixonés Constantino Suárez Fernández, agora que se cumplen los trenta años del so fallecimientu. Va venti años, la so colección -casi nueve mil negativos, a partir d'entós calteníos nel Muséu del Pueblu d’Asturies- mercóla'l Conceyu de Xixón a iniciativa del Muséu. L'Atenéu Obreru de Xixón aviva con esta esposición l'alcordanza de quien fuera unu de los sos socios mientres la década de 1930.
Constantino Suárez entamó la so carrera profesional nel añu 1920, y complementó l'actividá nel so estudiu fotográficu con un notable llabor como corresponsal de prensa. Asina, dende la década de 1920 semeyes d'estudiu al pie de tou tipu d'imáxenes de la vida cotidiana de Xixón queden recoyíos nos sos negativos, xenerando una escepcional crónica gráfica.
Mientres la guerra civil el so oficiu convertir en testigu d'esceición de la realidá de l'Asturies republicana. Dende'l frente hasta la retaguardia, Suárez capta cola so cámara imáxenes sorprendentes, y con un nivel calidable comparable a otros grandes fotógrafos de guerra contemporaneos. Tres la guerra'l so llabor como fotoperiodista, y el fechu de ser sociu del Atenéu Obreru de Xixón, convirtiéronse en cargos abondos pa inhabilitalu profesionalmente. Retírase-y el so carné de fotógrafu y encarcélenlu na prisión d'El Coto, en delles ocasiones, ente los años 1937 y 1957.
Constantino Suárez consigue esconder el so archivu fotográficu de forma eficaz mientres toos esos años d'aprovecimientu. Pa sobrevivir trabaya como fotógrafu de cai, de manera clandestina y en permanente riesgu de ser descubiertu y deteníu. Xubílase nel añu 1969 -tres mediu sieglu d'actividá profesional- con una mísera pensión derivada de la so inhabilitación.
Mientres la década de 1970 Constantino Suárez reivindicó, ensin ésitu, l'autoría de les sos fotografíes. Yeren reproducíes reiteradamente ensin el so permisu, ensin citar que yeren d'él y por tantu ensin paga-y. La so profesionalidá y amor a Xixón llévenlu a siguir retratando la cotidianidá llocal hasta finales d'esa década, al par que s'enfotaba n'entamar el so archivu consciente del so escepcional valor. Suárez vive la transición a la democracia con gran decepción al comprobar que'l fin de la dictadura nun implicaba la restauración de la República con que suañara, y los sos años finales tuvieron marcaos poles dificultaes económiques y pola amargura.
En finando, nel añu 1983, la so colección fotográfica pasó a manos d'un anticuariu quien la caltuvo na so poder hasta que nel añu 1992 el Conceyu de Xixón alcordó mercala. Entendíase que naquelles 8.996 semeyes taba una parte fundamental de la hestoria de Xixón y d'Asturies.
Nel añu 2002 el Conceyu de Xixón entamó la primer esposición monográfica sobre la obra que Suárez realizó ente 1920 y 1937, y el día 1 de febreru de 2011 aprobóse dar el nome de “Xardinos del Fotógrafu Constantino Suárez” a una zona verde d'El Coto, cerca de l'antigua Cárcele del Distritu. Nel actu d'inauguración d'esos xardinos, el 9 de xunu de 2011, l'Asociación Profesional de Fotoperiodistes Asturianos restituyó-y, simbólicamente, el carné profesional que-y fuera retiráu setenta y cuatro años enantes, nomándolo a títulu póstumu Sociu d'Honor.
Autorretratu de Constantino Suárez Fernández
Fonte: Asturnews.
Constantino Suárez ye un retazo -poco e inxustamente reconocíu- de la hestoria viva de Xixón y d'Asturies. Bona alcordanza pal artista que con la so cámara al llombu inmortalizó toa una dómina.
ResponderEliminarY con escasez de medios económicos muches vegaes. Y de xusticia faer la merecida reconocencia al so méritu visitando la espocición nel Antiguu Institutu de Xixón.
ResponderEliminarYe de xusticia.
ResponderEliminar