15/3/15

Froles mirandesas: You pormeti-le a Amadeu

 
Retrato sacado nun de ls cursos de mirandés menistrado pul porsor Amadeu
Puosto por 
  L miu mundo, l pequeinho mundo ne l que toca a saber lher i screbir, quaije se puode dezir que stá debedido an dous.

  Purmeiro quando daprendi a lher i screbir pertués na scuola purmaira de Zenízio, segundo quando daprendi a lher i screbir mirandés, ne ls cursos menistrados pul porsor Amadeu Ferreira.

  Dous ampeços, bien çtintos i bien defrentes, porque acuntecírun an eras apartadas ua de la outra, an sítios i cun defrentes motibaçones. Assi i todo puodo dezir-se que dambos a dous ténen cousas bien quemuns, porque ne ls dous causos tubírun la mano de porsores.

  Quier un quier outro marcórun, se marcórun la mie bida para siempre.
  Nacido nua família que pai i mai nun sabien lher nien screbir, mas que bien debrebe antendírun que ls sous filhos nun puodien quedar sien esta ferramienta pa la bida. Saber lher i screbir era amportante, i alhá mos mandórun a fazer la scuola purmaira.

  Bien háian, mas nunca serei capaç de pagar tamanha díbeda para cun eilhes i culs porsores i porsoras que fazírun l milagre.

  Fiç la purmaira, i assi la seinha de partida staba dada, andar alantre fui cumigo, quedei por mie cuonta, i alhá fiç l lhiceu, que bien jeito me dou.

  Cul mirandés quaije fui de l mesmo modo, quaije se puode acumparar, dei ls purmeiros passicos na scuola (cursos daprendizaige) i pula mano de l mestre, scritor, ambestigador, porsor Amadeu.

  Fúrun an tiempo i cun motibaçon defrente, porque antendi que nun podie quedar sien saber screbir nien lher la mie lhéngua d’ourige, aqueilha que mius pais falában i m’ansinórun, mesmo sien saber lher-la nien screbir-la, aquando rapazico,. I tenendo la suorte de haber coincido pouco tiempo dantes un tiu cun tanto saber, cun tanta gana de trasmitir, dibulgar, ansinar, sparbar este patrimonho lhenguístico, era eirrado nun me çponiblizar, daprender la scrita i la lheitura.

  Fiç-lo i buona fui la hora, cumo mirandés ua oubrigaçon, cumo cultura un deber, i bieno cumo auga para atamar la mie sede.

  Debo a el, al mestre i porsor Amadeu, ir caminhando neste campo lhargo i custoso que ye screbir mirandés. Fazer-lo dun modo que l mundo m’antenda. Debo a el tener publicado crónicas, cuontas, lhiendas. lhibros. Sien las sues upas, sien las sues motibaçones, nunca habie publicado nada. Nunca, tamien eiqui, serei capaç de pagar tamanhos ansinamientos de cultura i lhéngua mirandesa.

  L mestre deixou-mos mas tamien mos deixou registros, obras, motibaçon bastante para que las semientes béngan a nacer, medrar i dar fruitos. Amadeu Ferreira apuntou oujetibos, zbrabou i alisou carreirones i caminos, deixou ferramientas, stá nas nuossas manos hounrar tamanhos feitos. Nun parar esta eipopeia ye hounrar la sue mimória.

  Siempre me dixo, “tu nun pares, scribe, scribe siempre ye a screbir que daprendemos i melhoramos, ye a screbir que bamos fazendo camino, ye a screbir que registramos l patrimonho de la lhéngua que son las palabras”
  Pormeto, assi bou a fazer, porque le debo esso.   
                                                            Fonte: froles mirandesas.blogspot.com.es

3 comentarios:

  1. Este ye un pequeinho eisemplo de cumo funciona la llinguage mirandesa.

    ResponderEliminar
  2. Esta xente trabayen perbién la so variante de llingua asturmirandesa.

    ResponderEliminar
  3. Bon movimientu el de les clases de mirandés.

    ResponderEliminar

Los comentarios tán pendientes de moderación. Espublizaránse lo primero dable.