La urxente oficialidá del asturianu

- María Xesús Llope (Xixón) La llingua ye un patrimoniu fundamental de tou grupu cultural y, poro, tamién del país asturianu, pal cualu constitúi’l so elementu d’identidá cimeru. Una llingua amás ye un mediu d’espresión d’una comunidá que tien drechu al emplegu de la so propia llingua. Teniendo en cuenta que la llingua asturiana ye falada por unes trescientes mil persones, que entá tién una vitalidá importante y que forma parte del patrimoniu cultural de la humanidá, l’asturianu ha de ser llingua oficial d’Asturies. Ye la única manera d’evitar que desapareza. L’asturianu, pa sobrevivir, ha de ser necesariu pa tolos ordes de la vida pública n’Asturies. Esta normalidá, que nun esclúi la conocencia de diverses llingües, ye necesaria pa que la nuesa llingua seya: - Llingua de comunicación pública habitual ente los ciudadanos. - Llingua de confluyencia de les persones que viven nel territoriu. - Fautor de cohesión social y d’identificación coleutiva. - Consideración de patrimoniu común. La mesma Constitución española pon a les clares nel so artículu 3.2 «Les demás llingües españoles sedrán tamién oficiales nes respeutives Comunidaes Autónomes d’alcuerdu colos sos Estatutos». Y diz «sedrán», que nun ye opcional sinón imperativu. Nesi sen, ye bultable l’incumplimientu de la Carta Europea de les Llingües Rexonales o Minoritaries respeutu a la proteición debida a la llingua asturiana. La milenaria llingua d’Asturies ha de tar reconocida como la llingua propia con rangu d’oficialidá, pa la so esistencia formal. Poro, pido a los grupos parllamentarios asturianos el so sofitu a la cooficialidá del asturianu, igual a la que yá esiste pa más del 40% de la población española, en Galicia, País Vascu, Navarra, Cataluña, Valencia y Baleares. Fonte: La Nueva España