L’Ayuntamientu d’Iruña / Pamplona censuró a 'Gara' y 'Berria' nes sos ocho biblioteques públiques. De mou neto al qu’asocedió en Barañáin a entamos de febreru, n’Iruña, el gobiernu d’UPN censuró la merca de los diarios Gara y Berria nes biblioteques públiques. Poro, surdió el manifiestu poles biblioteques públiques, del qu’amosamos un resume:
Biblioteques públiques pa toles persones cuando toes somos toes
Los bibliotecarios tamos alarmaos. Los ciudadanos, por supuestu, tamién lo tamos. L’alarma saltó cuando de la biblioteca pública desapaecieron dos de los periódicos qu’avezaben a compartir espaciu col restu. La sida de la so desapaición foi qu’un ciudadanu (na so calidá de conceyal), al qu’esos periódicos nun-y acababen de prestar, tienlo decidío asina. Tamién qu’otru ciudadanu (na so calidá de Xefe del Serviciu de Biblioteques), por sides desconocíes, tienlo decidío asina. (...) Les biblioteques públiques tán feches d’un texíu inusual, un texíu non comercializable, non ideolóxicu, un texíu que s’esparde, un texíu non censor. Ehí radica la so grandeza, na so permeabilidá y na so infinita capacidá. (...). La biblioteca pública ye ún de los enclaves básicos de la cultura. Y la cultura, la civilización, nun ye sinón esto: que se crucien y saluden na entrada de la biblioteca el que porta un discu de Salieri y el que va a la gueta d’otru de Mozart. La cultura ye que too, toes, toos, tengamos cabida na biblioteca pública. (...). Si un llibru, una revista, un periódicu o un papel nun ye bienveníu nes biblioteques públiques, significará qu’un llector (o munchos) nun son bienveníos na biblioteca. (...).Ye como si escolingamos nel día del llibru grandes lletreros que digan "llean, pero nun llean too"; Ye como si ponemos ente comines (y non sorrayáu, como debiera) el "pública" de la biblioteca pública. Los que suscribimos esti manifiestu sentimos que tenga aportao esti murniu intre nel qu’esti manifiestu se tenga qu’idegar, y roblar.
Biblioteques públiques pa toles persones cuando toes somos toes
Los bibliotecarios tamos alarmaos. Los ciudadanos, por supuestu, tamién lo tamos. L’alarma saltó cuando de la biblioteca pública desapaecieron dos de los periódicos qu’avezaben a compartir espaciu col restu. La sida de la so desapaición foi qu’un ciudadanu (na so calidá de conceyal), al qu’esos periódicos nun-y acababen de prestar, tienlo decidío asina. Tamién qu’otru ciudadanu (na so calidá de Xefe del Serviciu de Biblioteques), por sides desconocíes, tienlo decidío asina. (...) Les biblioteques públiques tán feches d’un texíu inusual, un texíu non comercializable, non ideolóxicu, un texíu que s’esparde, un texíu non censor. Ehí radica la so grandeza, na so permeabilidá y na so infinita capacidá. (...). La biblioteca pública ye ún de los enclaves básicos de la cultura. Y la cultura, la civilización, nun ye sinón esto: que se crucien y saluden na entrada de la biblioteca el que porta un discu de Salieri y el que va a la gueta d’otru de Mozart. La cultura ye que too, toes, toos, tengamos cabida na biblioteca pública. (...). Si un llibru, una revista, un periódicu o un papel nun ye bienveníu nes biblioteques públiques, significará qu’un llector (o munchos) nun son bienveníos na biblioteca. (...).Ye como si escolingamos nel día del llibru grandes lletreros que digan "llean, pero nun llean too"; Ye como si ponemos ente comines (y non sorrayáu, como debiera) el "pública" de la biblioteca pública. Los que suscribimos esti manifiestu sentimos que tenga aportao esti murniu intre nel qu’esti manifiestu se tenga qu’idegar, y roblar.
No hay comentarios:
Publicar un comentario
Los comentarios tán pendientes de moderación. Espublizaránse lo primero dable.