Mostrando entradas con la etiqueta Adelaide Monteiro. Mostrar todas las entradas
Mostrando entradas con la etiqueta Adelaide Monteiro. Mostrar todas las entradas

15/7/17

L Festibal de la Cantiga Mirandesa

Dominiu llingüísticu astur

Puosto por 
Ye nuosso. Ye buono!
Fui ne l passado die uito de Júlio. Pulas uito i meia de la tarde ls grupos musicales ansaiában ls últimos sonidos ne l tablado. Habie de benir a ampeçar passadas las nuobe, un pouco atrasado, porque, sendo dieç cantigas, uito an mirandés i dues an pertués, lhebaba l sou tiempo a arrimar la afinaçon a la aparelhaige sonora.
Fui l 31º festibal. An buona hora alguien se le lhembrou i, menos l anho passado, nunca mais se de
ixou de fazer. Até me parece mintira cumo you nunca habie stado a ber!
Anquanto trabalhei porende abaixo, nun podie; tenie ls mius afazeres. Apuis que me aposentei, sendo a la hora que ye, staba na huorta. Si, porque ne l Praino l sol queima i só a la fin de la tarde se puode regar. Apuis talbeç nun tebisse tebido tiempo de tirar las cotras de ls pies.
Hai sempre ua pormeira beç i la mie fui esta. Calhando, hai uns anhos atrás inda habie cuncorrido. Agora, la boç de paixarico cansado nun me chega para anchir la Praça de melodie…


Gostei de berdade. Fui mui buono. Çfrentes ritmos i géneros musicales, de cantigas suables, bozes angelicales até l rock, de todo la Praça se anfitou, essa praça guapa, tan bien adornada cun colchas nas barandas, al lhado, l matrimónio de sculturas mirandesas, an drobe mirandesas por l sou outor ser de Sendin.
Un Festibal de feturo. Muitos ninos, muita mocidade, muita fuorça, muita musicalidade, muito mirandés, muita poesie, muita partilha de saberes,muitos ninos cun outra giente de la música, bien conhecida i mui sabida, dórun las manos i cantórun i tocórun juntos, formando grupos musicales tan çfrentes na eidade, mas cun l mesmo fin- l de fazer medrar la música i cultura mirandesa i spargir la sue lhéngua als quatro aires.


Parabienes ninos! Parabienes als menos ninos, als ourganizadores, als poetas!
Parabienes a ls porsores de música i de mirandés! Sien bós nada disto poderie tener acuntecido. Fustes bós que fabriquestes la tierra, que sumiestes la semiente na tierra bimada i fazistes medrer giente de la música i falantes i poetas an mirandés!
Cumo yá ne l percípio falei a ls jobenes, quando, ne l tablado daba l ampeço al festibal: falai uns cun ls outros an mirandés! Ye nisso que mos çfrançamos de ls outros, esses que tanto quieren daprender mirandés i que le custa. Falai-lo, screbei-lo!
Serie mui buono que outros jobenes publicássen lhibros an mirandés, cumo yá fizo Afonso Jantarada. Eiqui staremos nós, ls mais bielhos, para bos ajudar.
Cumo dezie Fabíola Mourinho, la bencedora de l festibal, nun guapo testo sou: Cada beç mais sinto que Miranda ye l miu sítio.
Tamien you digo: Miranda ye l miu sítio, adonde ajunto las pieças i me fago anteira, l miu bércio adonde me arrolho i m´acoco, l catre adonde l suonho se me fai poema…                                                                                     Fonte: 
frolesmirandesas.blogspot.com.es

10/1/17

Deixa sien priessas

Froles mirandesas:   



                ... Deixa sien priessas ...
         Deixa sien priessas
         que l perdon abaixe a la chaga abierta,
         que l graniço çcoalhe
         i se druma na nata na huorta,
         para que frescos médren
         i a pouco flúren ls suonhos,
         anque l tiempo te meta priessa,
         dalgeiro a spá-se-te de las manos.

         L perdon!... 
         L perdon amerosa l delor
         anque seia brabo,
         zbota las eimaiges
         anque séian fuortes,
         smerila la raiba
         anque seia dura.

         Bibe l hoije sien pensares ne l onte
         mesmo que l onte tenga sido eilebado
         i l manhana, quien l sabe?

         Spera que las lhágrimas lhímpen
         la polagueira assente
         para deilhas tirares l sal
         que há-de aceçonar ls beisos,
         ls abraços,
         l ancanto cun que mirarás l crabo
         i le sentirás l oulor
         nas nuites, ne ls dies,
         na poçanquita de l sunriso.

         Apuis há-de-se riabibar la chama,
         hán-de pegar fogo nas squinas de l cuorpo,
         hánde-se eiriçar las cronas de ls cabeços
         a derretir nas labas de l deseio
         i a fazer arramar l riu que an ti cuorre,
         antre ls lhados bulcánicos, citre.            

Fonte: frolesmirandesas.blogspot.com.es

11/10/16

Froles mirandesas: "Poesie"

Poesie




      Poesie ye fuorça
     que mos sal de las antranhas
     cumo se fusse an pariçon
     i l nuosso bientre mar brabo
     an rebentaçon.

     Poesie ye coraçon spartiçado,
     ye alma ferida,
     ye zancanto
     traiçon.

     Poesie ye amerosura,
     nobielho de seda,
     manelo de amisade,
     filo trocido an denidade:
     nun se parte nien çfila,
     nun se rinde nien se anuola,
     panho tecido que mima,
    eiternidade.

    Poesie ye amor,
    ye paixon que splude i fire,
    ye risa, ye pranto
    milagre de la natureza
    nua flor que stá a abrir.

    Poesie somos nós todos
    quando spargimos bundade.

    Poesie habie de ser l mundo
    se nun le dolisse tanto…

Fonte: frolesmirandesas.blogspot.com.es

25/9/15

Ua fuola a cair

Na semeya, Adelaide Monteiro
Puosto por 

  Ua fuolha soltou-se sien aire balanciando sien rodiones, caiu serena, cumo quien yá cumpriu la funçon que l truixo a este mundo. l pie soltou-se de l galhico, debagar, cun tiempo de se çpedir i dando tiempo al galho de curar la ferida... Apuis balanciou un pouco, parou por sfregantes, mirou pal chano para scolher l melhor sítio. 

  Cuntinou la caída, agarrou-se a ua fuolha que ancuntrou pul camino, soltou-se de la fuolha berde, fui-se aquestumando a la falta de quemer que l tiempo le bai a tirar l´amarelhura i le dará la quelor castanha, fizo ua finta para nun sbarrar nun spineiro, balanciou  para se librar del que mais se l´aspareciu a un eiriço i, abrindo las piernas cumo se decísse an sustén-caídas, scuolhiu l melhor sítio de la brigada, acerca duns fenicos i dun chougarço.

  Nisto, sentiu un oulor fuorte que le chegaba de la tierra. Era cheiro a rocos que se porpáran para nacer apuis de l´auga de fin de berano. Acocou-se i passou pulas brasas. Mais fuolhas fúrun caindo até que un manto se formou. 

  Bieno mais auga i la fuolha yá mais castanha, anchada, ampeçou a spirros i, cun l mais fuorte, ajudou l cepo (boleto) a abrir ua brecha para nacer.

Só anton se dou de cuonta que la funçon de la bida deilha nun s´habie acabado na árbole...

  L roco medrou i alredor outros medrórun. L castanheiro percisa deilhes para le matáren malinas i le dáren sustento.


  Stá la folhica a serbir de cabeceira al mais pequeinho.

  Yá daprendiu que l sou trabalho agora ye eilhi, na tierra. Eirá apodrecer i, apuis que podre, será eilha que ajudará a medrar ls balhores i fungos para que náçan mais boletos, i estes darán salude als castanheiros. Assi, s´anchíran doutras fuolhas, flores, pelhiços i castanhas.
 
  I siempre assi será, a mais que ls houmanos stráguen este eiquelíbrio de la natureza, cumo tanto acuntece...                                              Fonte: froles mirandesas

30/8/15

L lhibro d’Adelaide

Imaxe del llibru “Bózios, Retombos i Siléncios - Gritos, Ecos e Silêncios”  de Adelaide Monteiro

     L salimiento de l lhibro “Bózios, Retombos i Silêncios - Gritos, Ecos e Silêncios” d’outorie d’Adelaide Monteiro, cunterránea i amiga de la mie família hai lhargos anhos, ne l die 12 d’agosto na Speciosa fui un guapo eibento.
… ua nota amportante, la Speciosa ye ua aneixa de la freguesie de Zenízio, quemunidades cun muitas lhigaçones familiares ne ls dous lhados, you que sou de Zenízio i muita giente ten parientes i amigo alhá…

  Deixo eiqui esta nota para dezir l que me bai n’alma, puis nien siempre las dues quemunidades stubírun lhigadas ne l que toca a eibentos de mirandés ou culturales. Nun hai muita partilha nien partecipaçon, nun se bei giente de Zenízio persente ne ls eibentos na Speciosa. Astrebie-me a dezir que houbo i hai un dibórcio, an special de la quemunidade que mais s’arrima a la scrita i dibulgaçon de la lhéngua.

  L pobo de la Speciosa stubo persente, ua filha de la tierra merece. I para quien sribe, mesmo que l oujetibo seia rejistar, divulgar la cultura de sue ourige, gusta-le recebir ls carinos de ls sous familiares, amigos i cunterráneos.

  Cumo dixe, Speciosa i Zenízio, Zenízio i Speciosa an questones outarcas son l mesmo território, nas questones culturales stan apartadas, cada ua ten feito l sou caminho. I l que mais me surprende ye que la quemunidade de Zenízio, aqueilha an que you puodo melhor abaluar,  bibe ua rialidade bien çtinta. Tenendo eilha ua buona manada de pessonas que ténen lhigaçon, partecipaçon an cursos, palhestras, scrita, publicaçones i salimiento de lhibros i outros eibentos pormobidos fuora de l’aldé, n’aldeia las atebidades culturales lhigados al mirandés steian apagada. Anté ne l falar, que nun rouba tiempo nanhun nien ye preciso marcar hora pouco se fala, hai zantresse. Se ls que alhá bíben, puis ténen outros afazeres ténen la mie cumprension, yá stranho ls outros que stan mais atientos i listos para estas cousas de la cultura que nun l fágan.
  
  Yá dei ls mius parabienes a l’outora Adelaide, torno a fazé-lo, ye assi que s’anda caminho ne l mirandés, ye assi que se dan las upas para que la lhéngua biba por muitos i muitos anhos.

 Parabienes i un beisico.                        Fonte: http://frolesmirandesas.blogspot.com.es/

5/7/15

Froles mirandesas: "Píden-me auga ls uolhos"



Píden-me auga ls uolhos
I l mar que só me dá sal!

Nun quiero ber
Aquilho que an cada squina nace!

Ls uolhos quieren chorar
Mas ye l coraçon que s´afoga
N´auga q´andrento le mana
I fai ls uolhos secar.

Ls barcos
Pássan puls uolhos sien auga
Arrascánhan  la garganta
Apértan las benas de l sangre
Arrebéntan cun las bálbulas
Sténden las redes
Ne l coraçon apertado
Percúran pul termo todo
Mas peixes tamien nun áchan.

Morórun peixes ne l miu mirar

Mas ls tiempos fúran-los secando…
                                                                                                        Fonte: Froles mirandesas.blogspot.com.es

5/5/15

Froles mirandesas: Porquei?

Puosto por 
Porquei anteimo an percurar
Aquilo que sei perdido
Porquei anteimo an lhembrar
Aquilo qu´habie d´haber çquecido.



Sento-me an pie de l camino
Arrimada a nada quaije
Nesta busca an zaspero
Que nien you própia sei se quiero
Sien trabon i sien paraige.



Percuro ne l fondo de mi
Nua dega sien ferruolhos
Quiero siempre algo i nien sei
Se l que quiero nun le tenerei
Mesmo delantre de ls mius uolhos.



Ye siempre ua mistura de falta
Cun l´ancansable percura
Ye siempre alegrie i delor
Ye amor i zamor
Ye bintura i zbintura.



Mas se un die
Passares a la mie puorta
I me bires
Sien esta mie anquietaçon
Toma-me l pulso i l coraçon
Porque a la cierta
Starei muorta…


Fonte: frolesmirandesas.blogspot.com.es